YÜREĞİMİN ACEMİ ELLERİ
Yüreğinde yerini değiştirdiğin bir sevgiyle Bahçelerinde evlerin dinlendiği o yerdesin Bütün günahlarını biraraya toplayarak Uzakların neden sinsi birer bıçak gibi Durduğundan söz etmektesindir Sen şimdi camların ardında buğulanan gözlerinle Yağmura sarılacak kadar hüzünlüsündür Rüzgara alışık kavak ağaçları gibi sessiz Yüreğimin acemi elleri arasında Ufalanan ekmek gibisindir Bil ki bunlar bozkırca sezgilerden değildir Birazdan başına üşüşür yıldızlar Gecede ömrünü yarılayan kelebeklerin kırılmalarını duyarsın Eğer ağlayacaksan dilinin altına bir ağaç parçası yerleştir Güleceksen dudaklarını örtecek büyüklükte bir bulut bulunsun yanında Yerini yadırgayan bir ay dolanıyor gecede Karanlık desen ölçülü salmış susmalarını Aşkı utandıran bu hüzün de ne Sen benim yüreğimin acemi elleri arasında buğulanan ekmeğim değil miydin Sen değil miydin Bir çocuk yüzünden ekmeği öper gibi öptüğüm Haydi ince ayarlanmış bir gülümseme seç dudaklarına Çekip çevir şu karanlığı gözlerinle Kaldır başını Bak gökyüzüne Gökyüzü dedikleri ilkel maviliğe Mavilikte gizlenmiş bulut izlerine Say ki bu bir rüyaydı Say ki ben konuştum sen dinledin Beni merak etme Uzun ölümlerimi yarıladım bitmek üzere
Yasin EROL