YERYÜZÜNÜN YANITI

Yeryüzü kaldırdı başını
Kasvetli ve korkutucu karanlıktan.
Işığı yitmiş,
Korkudan taş kesilmiş!
Ve zincirleri boz bir kederle kaplanmış.

 "Tutsak düştüm kıyısında denizin
Yıldızlı Kıskançlık bekler sığınağımı:
Üşümüş ve ağarmış,
Gözyaşlarına boğulmuş,
İşitiyorum eskil insanların babasını.

 "İnsanların bencil babası!
Zalim, kıskanç, bencil korku!
Doğurabilir mi,
Zincirlenmiş geceden,
Gençliğin bakireliğini ve sabahın tâkatini?

"Bahar gizler mi sevincini?
Tomurcuklar ve goncalar açtığında?
Çiftçi
Gece mi serper tohumu,
Ya da karanlıkta mı sürer sabanı?

"Kır bu ağır zinciri
Kemiklerimi donduran.
Bencil! kibirli!
Sonsuz ölüm!
Sensin Özgür Aşkı tutsak kılan."