OTUZÜÇ MENEKŞE

Bir morlukta alabora oldu gök
Tan söktü
Güneş dik doruklara konan bir öpücüktü.
¦

Yürüyordu
Yürüyordu değil, sürülüyordu
Bir ak ölüme suçsuzlar, öbek öbek;
Korkunç bir önseziyle tanık tepeler
Utançtan eriyip küçülüyordu.
		Yatağında sütlü kahve içerken
		Karıcığı kırıtarak geçerken	
		Paşa orasını kaşıdı derken.

Otlar daha bir diridir şu an
Koyak daha bir can kokulu.
Öte yandan süngü, candarma, namlu
Bir de o paşadan gizli buyrultu;
Bir alçaklık göz kesilmiş, namludan
Gelincik yüreklere nişan alıyordu.
		At üstünde geçer başkent sırtından
		Ülkeyi kurtarmış derler yağıdan
		Daha bir yağı mı olurmuş ondan?

Göz bağlı, diz bağlı, dil bağlı
Sıralandı yanyana otuzüç karaltı
Ve nişancılar çöktü.
Şu ılık dağ yellerinde sabahın, mermiler
Bir kılıç komutla, yağmurca boşanıp
Koca çınarları biçti yere döktü.
		Ne horoz sesi, ne ezan, ne koyun
		Ala bir acılıkta tüm doğa suskun
		Bitti demir ağırlığı uykusuzluğun.

Bu dağ ne kıyımlar görmüştür bu dağ
Bu yöre ne açlıklar, kavgalar, kanlar...
Ve bu su, ne canlar almıştır bu su
Ne gelinler yutmuş, ne taylar, boğalar...
Ama bu kan var ya, otuzüç damla kan
Varan şu otuzüç sıcak pınardan
Akıp ezgi ezgi artık çağlara
Onu tüm kirlerinden arıtıyordu.
		Buyurdu ölenler: kin tutulmaya
		Son bula bu acı, bu kan, bu kıya
		Mutlulukta yaşana koyun koyuna.



¦
Bir kızılda alabora oldu gök
Gün söktü
Ve otuzüç menekşe günle boyun büktü.








Tahsin SARAÇ