KÖROĞLU YAVAŞ YAVAŞ YORULDU, İHTİYAR OLDU ÇÜRÜDÜ: BAŞLADI YAKINMAYA: Felek aldı devranımı demimi Ya ben kime gidem imdada bilmem Aşkın deryasına saldı gemimi Çalkanıp çıkmaya bir ada bilmem Kement attım dala ben Düştüm haldan hala ben Çöp deşirdim yuva yaptım Uçamadım bala ben Ben feleği dost bilirdim Bağladı kollarım benim Eser iken esmez oldu Serimde tellerim benim Pünhanım çağırır hazır ve nazır Yetiş imdadıma boz atlı Hızır Kefenim dikildi tabutum hazır Kabirim kazıldı nerede bilmem Güven gez güven gez Dağda olur güven gez Ne devlete bel bağla Ne varlığa güven gez Dedi, Köroğlu hikayesi burada bitti. İşte böylece, Şaman dualarından Dedem Korkut'a, Dedem Korkut'tan Köroğ- lu'na, Yunus Emre'ye, Pir Sultan Abdal'a, Karacaoğlan'a, Dadaloğlu'na, ondan ona ondan ona, ondan da çağımızın büyük ozanlarına sürüp geldi bu güzel dil. Hep doğru gör- dü, doğru söyledi bu telli Kur'an. Onlar yalnız bize bu dünyayı sevdirmekle kalmadılar, daha mutlu ve daha adil bir dünyanın geleceğini de söylediler. Belki o dünyayı görmediler ama, görmüşçesine söylediler...