SAVAŞAN TOPRAK 

Önce, toprak dayandı 
Araconya karı 
Beyaz bir ateş gibi yaktı 
Saldırganın ayaklarını 

Parmakları soğuktan düşüyordu 
Almgros’un elleri, ayakları 
Karanlığın mezar kazıcıları 
Ve yırtıcı pençeleri, karda 
Sadece donmuş birer et 
Ve sıradağlar denizinde 
Bir sessizlik idiler 

Şili rüzgarı kırbaçlıyordu 
Yıldızları özümleyerek 
Süvarileri, açgözlüleri devirerek 
Almagro’yu açlık 
Görünmez ve çınlayan bir çene gibi izledi 
Atlar, bu buz bayramına 
Kurban edilmiştiler 
Ve Güney’in ölümü 
Tesbih taneleri gibi döktü 
Almagro’nun tırısını 
Atı Peru’ya dönünceye dek 
Orda Kuzey’in ölümü 
Yolun kıyısına oturmuş 
Bir baltayla 
Bu püskürtülen fatihi bekliyordu 

 

Pablo NERUDA