TELEFON 

Gözlerin var ya çekik kara kara 
Önce gözlerindi en güzel ışık 
Beyaz dişlerindi bacakların omuzun 
Damalı örtüde bir kâse çorba gibi 
Buğulu bir lezzetti karıkocalık 
Şimdi bir çınar yeşeriyor içimde 
Bir şarkı söyleniyor uzun uzun 
Hürriyetin rüzgârlı bayrağı oldu 
Bize yeten aydınlığı sevdamızın
 
Aman dayanamazsam ne etmeli 
Bütün pencereler üstlerine açık 
Kimler soyar çocukları kimler örter 
Biri on bir yaşında öteki küçük 
Ya anne diye bağırırsa uykusunda 
Belki korkmuş belki de susamıştır 
Geceleri su içmeye alışık 
Çorap öyle mi giydirilir don öyle mi bağlanır 
Gömleği bir tuhaf sarkıyor arkasında
 
Çocuklara bakma dayanırım 
Gide gide çoğaldım halkım ben artık 
Dağ taş kalabalık kalabalık 
Satar mıyım onları onlar da çocuklarım 
Ben kadınım çocuklarımla varım 
Telefon nafile açmam seni 
Söylemez dillerim yarınla bağlı 
Tutmaz parmaklarım kocamdan belli 
Telefon benim ki de analık 

Çocuklara bakma dayanırım 
Sevgiydim önce bir çeşit incelik 
Şimdi işe yarıyorum kaba saba 
Tuzlu bir deniz kokusu havada 
Benimle başladı bu müthiş tazelik 
Benimle yaklaştı güzel günler 
O günlerin eşiğinde beni hatırlayın 
Hatırlayın onların vahşetini 
Her telefon çalışta kesik kesik 






OKTAY RİFAT HOROZCU