NASIL KENDİSİ OLABİLİRDİ İNSAN? ÖĞRENDİM

 

Nasıl kendisi olabilirdi insan? öğrendim: Lambaları

                       söndürüp soyundum Utancı çıkarıp attım

                       Saata baktım Sabah ne yedimse unuttum

                       Günden kalan ne varsa üzerimde çıkarıp

                       attım Kaç zamandır bir ıhlamur kokusu

                       sinmişti üzerime Çıkarıp attım Dudağımda

                       bir ruj, avcumda bir meme izi vardı Çıkarıp

                       attım Kaç gün önce bir yumruk yemiştim

                       böğrüme Çıkarıp attım Saata baktım;

                       Akrep yüzünü dönmüş ve çırılçıplak

                       geceyarısını gösteriyordu Zaman hep böyle

                       üryan kalacak sandım Çıkarıp attım

 

Bir öpüşün gölgesine uzandım,,, hepsi bu

 

Nasıl kendisi kalabilirdi insan? öğrendim: Demli bir

                       çayın buğusuna sığındım Düşümün tozlarını

                       silmeden uyudum Terli giysilerle dolaştım

                       Kokmuş dolaştım Kuzu postuna bürünmüş

                       kurtlar arasında yalnızlığıma baktım;

                       Yalnızca baktım Komadaydı Kendine

                       yakışan kını da yoktu İyi ki yoktu Güldüm

                       Bir tenin çırpıntısına tutunacaktım Güldüm

                       Hem de kahkahalarla Yoksa ağladım mı?

                       Sizin de hiç yakmadı mı gözünüzü

                       yalnızlığın dumanı?..

 

Gece kırbacını uzatmış ve sırtını dönmüştün

Gece zincirini uzatmış ve elini silmiştin

Gece bıçağını uzatmış ve yüzünü germiştin

 

Ensenden öpebilmiş miydim geçmişi?

 

Nuh Ömer ÇETİNAY
(AHŞK)