ÇÜNKÜ GÖLGELER YORULMAZ BİLİNİRDİ

 

Çünkü gölgeler yorulmaz bilinirdi

suçlanmaz sanılırdı

Elbet ben de kanardım ölümsüzlüğe

gölgem çekip gitmese

 

Yalnızlık kapımı çaldığında hiç açmamalıydım Batık

                       bir kent, paslı bir kilit, yitik bir anahtar gibi yılmış bir

                       şarap tadında susmalıydım

 

                       Aman oğlum ağzını açma Çürüsün bakla Açarsan

                       paramparça bir aşk daha, süklüm püklüm bir aşk

                       daha, kanla karışık sulusepken daha, kınında uyku

                       kör bir kılıç daha, dilinde pas küf bir turşu daha,

                       aman ha,,, yalnızca aşk olan bir aşk daha Saçılınca

                       sana…

 

Gölgeni kaçma!

 

Çünkü gölgeler de yorulur ve suçlanırdı

Ben de tapardım ölümsüzlüğe

Gölgem gölgene eğilince

 

Aman oğlum yalnızlık kapına dayandığında

                       gölgene bulaşma Gövdenden dışarısı haram

                       sana Tutuşmuş bir cennet, provasız giydirilmiş

                       bir şirk sana

                       Aman oğlum gövdende suça döner Suçla

                       övünür aşk sonra

 

Gölge bırakma!

 

Nuh Ömer ÇETİNAY
(AHŞK)