SABAH
Uyanır seccadeler üstünde din, Aklın endişeleri yayılır şehre, İnsan kastle, güneş vakitle temas eder Taşa, toprağa..herşeye!.. Serinlik bir ihtiyardır ki şehrin üstünde Gerinir sabahla beraber; Kurtarır gecenin karanlığından İnsanı, hayata davet eder. Şarkın çekilen perdeleri içinden Uzanır devamın eli zamana, Korkusu, düşüncesi, endişesi..insanın Toplanır sığar bir ana. Açılan kapılardan fırlar dışarı Günlük meselesi insanlığın; Çırpınan bir endişe halinde çarpar Düşen başların içinde yarın!..
Celal SILAY