SUYU ŞİİR BİLDİM SUSUZLUĞU AŞK
sesinin kokusu var şiir parlatan ince parmakları gerekçeli bir rüzgârın tende belâgat burcusu dünyayı hep unuttum bütün dillerini yuvarlanmış karanın suyu şiir bildim susuzluğu aşk nedensiz bir terk edişti suya aşınmak eskiciye devredilen kullanılmış ırmak kirpik gibi kardeş gibi sessizce döküldükçe göğsüne ormanın anneyi yakan uzun esmerlikti sesinin kokusu var kalbimi titreten mahcup itibarı boşluğu hep unuttum içimde büyüyen sökülme arzusunu sadakati şiir bildim sadakatsizliği kâğıda dağılmayan mürekkep dönüşsüz bir yolculuktu suya göçmek kerpiç evde kavlayan kimsesizlik dem gibi kuytuluk çöl gibi büyüdükçe ayak dibinde sıtmalı çocuğun babayı yıkan ıslak suskunluktu sesinin kokusu var sağdığım her gülün yanaklarında benzersiz gümbürtüsü gülü şiir bildim gülsüzlüğü gücünü yitirmiş en elzem sihir böyle de güzelsin yok/su dil..! sadakatsizliği kâğıda dağılmayan mürekkep
Azad Ziya EREN