FÜ

hu diyecektim, hu
duy ve eksilt sesimi,
fü demişim
meğer kar yağıyormuş
bilmediğim bir biçimde

yetersizdim, titredim hep
hapsederken içimde belireni belirdiği yerde
kabarmış sular, ırmak ne kadar derin
ve kibir
bilmediğim bir biçimde
geçmek istemiştim sadece kendimi

hatırı yoktu bende akşamın
düşerken yerçekimini yitiren karanfil
kendi içinde yankılanır gaybolanın sesi
inmezmiş çarşı esnafının kalbine
menteşeler çok sıkı, akıl neden dudakta
serinlik bulamıyor ten

çok mu dokunaklı konuşuyorum Bill
oysa alay bulaşmış edama, öyle diyorlar
kalp ve sükut
bozdurup harcamak kadar
benim de olmadı hiç param
Bill!
ağlama
ağlama ama Bill!
senin de mi aşkın gitti arkadaşınla
boşluktan yok yere vazgeçilmez hiç
hiçlikle yaşamasını bana da öğrettiler Bill

böyle zamanı geldiğinde
neden bir şey yapamıyorum
büyürken bendeki bu edimsizlik
sürekli bir kaybetme duygusuna
neden sözüm yok ve neden kefilim
kelimeler perde olurken başkasının gizine
her ben kendi nefsine türap
gülerek bakarken öyle harap olmuşun geçmişine

içindekini yıkan kendini de yıkmaz mı
gerginlikle yağmalanırken yalnızlık
derimi yüzmekle mi bitecek yüzümdeki harf gizemi
ama kim hazır, kim
kim yanıt verecek, öyle sıcak
içimden dökülen buzdan cümleye

Bu cıvayı kim koydu kalbimize Necati!

				2004
				[Çalgın]



Yücel  KAYIRAN