AŞEVİNDE

Gözlerine bakıyordum, bakıyordum
	ellerine. Parlamaktaydı gözlerin
	bir başka türlü. Ellerindeyse
yeni bir kararlılık. Öyle çok şey
	veriyordun ki bana kendinden,
	bu yenilenmiş benliğinden,
mutluluk duyuyordum, karnım acıktı.
	Çok az yiyorsun, diyecek oldum,
	dayanacak güç ister savaş.
Bak ben nasıl ayakta kaldım 
hep boğuşmama karşın. Ama bakmadın,
	baktın mı yoksa? Sormadın
sana en çok söylemek istediğimi.
	Adını bile anmadın o eski öykünün,
bir şey söylemedin onun üstüne. Bense
öyle kaptırmıştım ki kendimi yeni öyküne,
	zedelenmedi bundan seni dinlemenin tadı.
	Burdayız diyordu ayaklarınla baldırların
bize özgü o eski dilde. Dediler: Yalnız mısınız?
	Evet, dedik, yalnızız birlikte,
	kaç kişi olursak olalım yalnızız yine.

Erik STINUS

Çeviren : Murat ALPAR